Sir, Engels schilder en tekenaar (Birmingham 22 Aug. 1833 - Londen 17 Juni 1808), studeerde eerst te Oxford voor geestelijke. Het zien van een tekening van Rossetti deed hem zich zijn roeping bewust worden.
Hij werd diens leerling (1855). In 1859 ging hij voor kunststudie naar Italië. Een bij de opening van de Grosvenor Gallery gehouden tentoonstelling (1877) vestigde de aandacht op hem. Sedert werd hij in Engeland zo beroemd, dat men van een Bume-Jones-cuItus kon spreken.
In 1897 verhief koningin Victoria hem in de adelstand. Burne Jones, een der Praerafaëlieten, stelde zich in het bijzonder Botticelli tot voorbeeld. Zijn kunst is academisch: zij brengt een geweten, van zijn voorbeelden afgekeken, niet een geziene, zelf gewaar geworden schoonheid. Hij werd bezield door een eerlijke overtuiging.
Maar die overtuiging was die van een prediker, niet van een kunstenaar. Men vindt in zijn werk de godsdienstige aspiraties van het Engelse volk, in een vorm, die aan de vroeg-Florentijnen en aan de Vlaamse Primitieven ontleend is, uitgedrukt. Zijn bloedarme schilderijen tonen meer geduld dan uitdrukkingsvermogen. Zij zijn een tussenvorm tussen kunst en kunstnijverheid, en sluiten aan bij de zuiver decoratieve werken, als de gekleurde glasvensters, de tapijten, de mozaïeken, door hem, meest in samenwerking met William Morris, vervaardigd.Lit.: W. Holman Hunt, Prae-Raphaelitism and the Pre-Raphaelite Brotherhood, 2 dln (1905); F. de Lisle, B. J. (London 1907).
