Frans diplomaat (Parijs 19 Nov. 1805 - 1 Mrt 1881), werd in 1840 directeur voor handelsaangelegenheden in het ministerie van Buitenlandse Zaken en in 1842 afgevaardigde van Melun in de Kamer van Vertegenwoordigers. Hij trad op als tegenstander der politiek van Guizot.
Na de revolutie van 1848 werd hij door Seine en Marne tot lid van de Constituante en daarna van het Wetgevend Lichaam gekozen. Toen Lodewijk Napoleon op 20 Dec. 1848 tot president der republiek verheven was, werd Drouyn de Lhuys benoemd tot minister van Buitenlandse Zaken. Van 1849-1851 was hij gezant te Londen, daarna van 1852-1855 wederom minister van Buitenlandse Zaken. Het bondgenootschap met Engeland had zijn instemming, de oorlog met Rusland niet: dus trad hij af. Later was hij weer minister van Buitenlandse Zaken van 1862-1866. De gunstige gelegenheid om te interveniëren in de oorlog van 1866 werd verzuimd. Om die reden legde hij in Sept. zijn portefeuille neer.Lit.: d’Harcourt, Les quatre ministères de D. (1882).
