is de eigenschap van een functie y = f (x), te kunnen worden gedifferentieerd, d.w.z. een bepaalde afgeleide te bezitten (zie differentiaalrekening); het tegengestelde heet niet-differentieerbaarheid. Een functie kan differentieerbaar of niet-differentieerbaar zijn voor een bepaalde waarde van x (of zoals het gewoonlijk wordt uitgedrukt: „in een bepaald punt”), dan wel in een bepaald interval, al of niet onder uitsluiting der grenzen en al of niet tweezijdig. Voor de differentieerbaarheid is het noodzakelijk dat de functie continu is, maar voldoende is dat niet.
Zo bestaan er zelfs functies, die overal continu, doch nergens differentieerbaar zijn.Lit.: B. L. v. d. Waerden, Ein einfaches Beispiel einer nicht differenzierbaren stetigen Funktion (Math. Zeitschr. dl 32, 1933).
