Frans dichter (La Réunion 31 Mrt 1838 - Parijs 11 Juni 1912), sloot zich te Parijs bij de groep van de Parnassiens aan en was medewerker aan Le Parnasse contemporain. Als dichter is hij verwant aan de Vigny en Leconte de Lisle, maar met een eigen accent, vooral in de bundel Les Lèvres closes. Hij is dichter van de herfst en van het schemeruur, maar ook van het nobel verzet, door hem gesymboliseerd in de figuur van Lazarus, veroordeeld om twee maal te sterven. Terecht werd hij bewonderd door zijn jongere tijdgenoten, die hem na de dood van Mallarmé (1898) kozen tot „prince des poètes”.
Bibl.: Aspirations (1858); Poèmes et Poésies (1864); Les Lèvres closes (1867); Les Paroles d’un vaincu (1871); La Rencontre, poème dramatique (1875); Les Amants (1879); Poésies Complètes (2 dln, Paris 1889-’90, id. Paris 1920); Œuvres complètes (2 dln, Paris 1894-’96); Poésies posthumes (1912); Cinq poèmes. Ed. crit. p. M. L. Camus-Clavier (thèse compl. Paris 1942, bevat: Souré Hâ, Vision d’Eve, Soir d’été, Lazare, Les yeux de Nyssia).
Lit.: E. Noulet, L. D. (Paris 1925); M. L. Camus-Clavier, Le poète L. D., diss. Paris (1942).
