Deze term werd ingevoerd in de erfelijkheidsleer door Weismann, die in 1892 zijn theorie opstelde over de samenstelling van de celkern en haar betekenis voor de erfelijkheid. Determinanten noemde hij toen die onderdelen van de celkern, die verantwoordelijk zijn voor in de volwassen individuen optredende eigenschappen.
De in 1889 door Hugo de Vries gecreëerde term pangenen, later door Johannsen vervormd tot genen, dekt ongeveer hetzelfde begrip, is echter scherper gedefinieerd en heeft in de moderne genetica de term van Weismann voor de erffactoren volkomen verdrongen.
