Gedurende Wereldoorlog I werd ten gevolge van het grote aantal wonden, veroorzaakt door granaatscherven, behoefte gevoeld aan middelen om sterk verontreinigde wonden met antiseptica uit te wassen. De vroeger gebruikte stoffen, zoals sublimaat en phénol, bleken voor dit doel ongeschikt, daar ze de weefsels sterk aantasten.
Een ander oud antisepticum, de onderchlorigzure zouten, werd beproefd. Dit denkbeeld was te danken aan de samenwerking van de in het hospitaal van Compiègne werkende chirurg Garrel en de physiologisch-scheikundige Dakin. Het gelukte hun de nadelige eigenschappen van de vroeger gebruikte natriumhypochlorieten, gevolg van ongelijkmatige samenstelling en caustische werking, door een rationeel voorschrift weg te nemen. Het voorschrift voor de oplossing van hypochlorieten, die de naam heeft gekregen van Dakin’s of Carrel-Dakin's oplossing, komt hierop neer, dat men in een oplossing van natriumhypochloriet, verkregen door het vermengen van chloorkalk en soda, nauwkeurig het gehalte aan chloor en vrij alkali bepaalt, het vrije alkali met zuiveringszout omzet in alkalicarbonaat en door verdunning de oplossing brengt op het gewenste gehalte aan actief chloor.
Behalve deze oplossing werden ook andere chloorafgevende stoffen gebruikt, die de naam hebben gekregen van chlooraminen; met name worden gebruikt benzolnatriumsulfonchlooramine en paratoluolnatriumsulfonchlooramine.Lit.: U. G. Bijlsma, G. F.
A. Koch en P. van der Wielen, Dakin’s Vloeistof (uitg. v. h. Pharmacotherap. Instituut, 1923).
