noemt men het waarnemen van het geluid met twee oren, in tegenstelling tot monauraal horen of het horen met één oor. Het binauraal horen is voor ons een middel, waardoor wij de richting enigszins kunnen beoordelen, in welke het geluid tot ons komt.
Het geluid wordt nl. in normale omstandigheden het sterkst waargenomen door het oor, dat naar de geluidsbron is toegekeerd. Bovendien is de geluidsindruk bij binauraal horen sterker dan bij het gebruik van één oor. Dit blijkt bijv. uit het feit, dat men zwakke tonen, even beneden de grens van het waarnemingsvermogen met één oor, met beide oren nog kan horen. Voor de localisatie van een geluid is het binauraal horen vooral bij de dieren van groot belang. Zo kan een hond nog 32 geluidsrichtingen onderscheiden. Hierbij werkt ook de beweeglijkheid der oorschelpen mede.
