(meervoudsvorm; angger-angger-an) noemt men de vorstenedicten of zelfbestuursverordeningen, welke het adatrecht der Vorstenlanden sterk beïnvloed hebben. Zij zijn ten dele vanouds nog in gebruik en worden overigens voortdurend met nieuwe vorstenverordeningen, vermeerderd.
De oudere vorstenwetgeving, welke, afgezien van de allereerst bekende bronnen, aan het einde der 18de en in de 19de eeuw geopenbaard werd, bestaat uit wetboeken nopens grondenrecht, dorpsgeschillen, enz. en bevat nog veel eigen indonesisch recht (angger sepoeloeh, nawålå pradåtå, pranatan patoeh, pranatan bĕkĕl).Latere edicten, welke sedert 1916 in de officiële rijksbladen te vinden zijn, staan, hoewel tot het adatrecht behorende, veel meer onder de invloed van westers recht.
Lit.: G. P. Rouffaer, Bijdragen Koninklijk Instituut 54 (1902) blz. 109-157; Adatrechtbundels o.a. X, blz. 43; Van Vollenhoven, Het Adatrecht van Ned. Indië, blz. 105 v.v.; Soeripto. Ontwikkelingsgang der Vorstenlandsche Wetboeken (diss., Leiden 1929).
