zijn de beoefenaars der Indisch-Arabische rekenwijze in de late middeleeuwen. Voor het rekenen gebruikte men in de vroege middeleeuwen een rekenplank, abacus genaamd, die door een aantal verticale lijnen in
evenwijdige kolommen was verdeeld. In de rechter kolom werd het aantal eenheden van een getal aangegeven, daarnaast het aantal tientallen, vervolgens het aantal honderdtallen, enz. De lijnen waren nodig omdat men nog niet over het cijfer nul beschikte, zodat men de kolom voor de tientallen open moest laten, indien zoals bij het getal 307 geen tientallen aanwezig waren. De oudste uitvoerige beschrijving van de abacus komt bij Boethius (ongeveer 480 - 524) voor, een latere bij Gerbert (ongeveer 830 - 1003, de latere paus Sylvester II). De beoefenaren dezer rekenwijze werden abacisten genoemd. In de 12de eeuw werd de Indisch-Arabische rekenwijze bekend, die de Arabische (dat zijn onze gewone) cijfers in de plaats van de voor dien gebruikte Romeinse cijfers stelde, en in het bijzonder het cijfer nul invoerde, waardoor de abacus overbodig werd. Eerst daardoor kon het vermenigvuldigen en delen, tot dan een zeer moeilijk en omslachtig werk, volgens betrekkelijk eenvoudige methoden uitgevoerd worden, die later door de thans gebruikelijke nog eenvoudigere werden vervangen. De beoefenaren dezer nieuwere rekenwijze werden algoritmici genoemd (z algoritmus en Chuwarizmi (al-)).
