Ulpianus (Domitius), een beroemd Romeinsch regtsgeleerde, geboren omstreeks het jaar 170 na Chr. te Tyrus, trad onder Septimius Severus te Rome op als assessor van een praetor, daarna van Papinianus, bekleedde onder Alexander Severus, wiens leermeester en voogd hij was geweest, de aanzienlijkste ambten en werd in 228 als praefectus praetorio in tegenwoordigheid des Keizers vermoord door de praetoriaansche benden, die gebelgd waren over zijne gestrengheid. Als regtsgeleerde bekleedt hij na Papinianus den hoogsten rang. Zijne hoofdwerken zijn de regelmatige verzamelingen van het jus praetorium („Ad edictum” in 83 boeken) en van het jus civile („Ad Sabinum” in 51 boeken).
Zij vormen den grondslag der „Pandecten” en hebben het derde deel der daarin aanwezige stof geleverd. Belangrijk is ook het kleine geschrift: „Tituli ex corpore Ulpiani”, doorgaans: „Ulpiani fragmenta” geheeten. Een fragment der „Ulpiani institutiones”, in 1835 in de Hofboekerij te Weenen ontdekt, werd in 1835 door Endlicher uitgegeven.
