Philo, bijgenaamd Judaeus, een geleerd Israëliet en de voornaamste vertegenwoordiger der Joodsch-Helleensche wijsbegeerte, geboren omstreeks het jaar 20 vóór Chr., trok in 42 na Chr. met een gezantschap van Alexandrijnsche Israëlieten naar keizer Caligula, om hulp te vragen tegen de vervolgingen, waaraan zij waren blootgesteld, omdat zij weigerden het beeld van den Imperator in de synagoge te plaatsen. Toen het gezantschap door den Keizer smadelijk was teruggezonden, stelde Philo een verdedigingsschrift op, hetwelk na den dood van Caligula in den Senaat werd voorgelezen. Zijne wijsbegeerte rust op eene allegorische verklaring van het Oude Testament, brengt sommige denkbeelden der Stoïcijnen en der volgelingen van Plato tot duidelijkheid en wijst op het zien van God als het doel des levens, hetwelk men door ascetische bespiegeling moet zoeken te bereiken. Tusschen den zuiver geestelijken God en de zigtbare wereld bestaan middenwezens, die evenzeer met de ideeën van Plato als met de engelen der Joden overeenkomen.
Zij zijn vereenigd en zaamgevat in den logos, sedert de 2de eeuw door de Christelijke godgeleerden met den persoon van Jezus vereenzelvigd. De leer van Philo werd in het algemeen de grondslag van de godgeleerdheid der Alexandrijnsche school. Van de gezamenlijke werken van Philo, in het Grieksch geschreven, heeft men eene uitgave van Mangey (met de Latijnsche vertaling, 1742) enz., alsmede eene Tauchnitz-editie (1851— 1854, 8 dln).
