Gallego (Don Juan Nicasio), een verdienstelijk Spaansch dichter, geboren in 1777 te Zamora, studeerde te Salamanca in de wijsbegeerte en in de regten, werd in 1800 tot priester gewijd en begaf zich naar Madrid, waar h|j benoemd werd tot Koninklijk Hofkapellaan en bestuurder van het Koninklijk instituut van pages. Hij verwierf grooten lof door zijne ode op de heldhaftige verdediging van Buénos Ayres tegen de Engelschen (1807) en door zijn „Elogia al Dos de Mayo (1808)”, waarin hij den volksopstand tegen de Franschen verheerlijkte. Bij den tweeden intogt der Franschen in December 1808 nam hij de vlugt, doch keerde weldra terug naar Madrid en zag zich begiftigd met eene praebende in Murcia. Drie jaar lang had hij zitting in de Cortes-vergadering te Cadix, doch werd na de eerste Restauratie, na eene gevangenschap van 18 maanden, naar een Karthuizer-klooster in Andalusië verwezen.
In dien tijd vervaardigde hij eenige uitmuntende elegieën en vertaalde een treurspel („Oscar hijo de Oscan) uit het Fransch. Door de omwenteling van 1820 herkreeg hij zijne vrijheid en werd kanunnik der metropolitaankerk te Sevilla, terwijl hij bij de reactie van 1823 op nieuw aan vervolgingen was blootgesteld. Later evenwel, zag hij zich met aanzienlijke waardigheden begiftigd, onder anderen met die van vasten secretaris der Koninklijke Académie. Zijne verzen onderscheiden zich door een ongedwongen, krachtigen stijl en door eene ongemeene welluidendheid. Sommige daarvan werden opgenomen in de „Floresta de rimas modernas castellanas”, in 1837 door Wolf te Weenen uitgegeven.
