Eulogie noemden Arcésilaus en Carnéades, volgelingen van Plato, de waarschijnlijkheid, doch in de Christelijke Kerk beteekent dat woord de gebeden en zegensprekingen, die bij de viering van het Heilig Avondmaal plaats hebben. Men gebruikte dat woord ook voor het avondmaal zelf, daar men wat er overbleef van brood en wijn aan afwezigen (zieken en gevangenen) toezond en met dien naam bestempelde. Zoo ook noemden de geestelijken die gewijde teekenen, wanneer zij elkander deze, als zinnebeelden van onderlinge gemeenschap en vriendschap, toezonden.
De zegensprekingen, door het woord eulogie bedoeld, waren oorzaak, dat men het tevens van andere kerkelijke handelingen bezigde. Ook de lagere wijding van kerkelijke personen noemde men eulogie, en de voornaamste plegtigheid in de Grieksche Kerk heet eulogium.
