Bill

betekenis & definitie

Bill (billa, misschien van libellus, boekje) noemt men in Engeland de voordragt tot eene wet in het parlement. Een bill onder­scheidt zich hierdoor van eene “motion”, dat deze slechts eene voorbereiding, eene voorloopige aankondiging van, of een ver­zoek om verlof tot het indienen van een bill is, of een mondeling voorstel of verzoek tot het doen eener enquête, tot het indienen van een adres aan den Koning, of iets der­gelijks.

Private bills behelzen beschikkingen ten behoeve van bijzondere personen of corpora- tiën, b. v. naturalisatie; verlof om openbare werken aan te leggen; erkenning als regtsper- soon. Een lid van het parlement dient deze door eene “petition” ter beoordeeling aan de vergadering aan.

Public bills zijn wetsvoordragten over open­bare aangelegenheden. Zij worden schriftelijk aan het parlement ingediend, nadat hiertoe vooraf, op mondelinge aanvrage, bij “motion”, aan den voorsteller verlof is gegeven. Eer­tijds werden de voorstellen, in den vorm van bede- of verzoekschriften, ter beoordee­ling aan den Koning aangeboden, als wer­kelijke geschriften van bezwaren en wenschen (libelli gravaminum et desideriorum), waarin alleen de leidende gedachten, de beginselen, waren uitgedrukt, terwijl er open plaatsen (blanks) gelaten werden voor bepalingen van feitelijken aard, als de vaststelling van som­men, termijnen en dergelijke.

Na de indiening wordt de bill voor de eerste maal gelezen; het parlement beraad­slaagt dan voornamelijk over het wenschelijke van het al of niet aannemen van het voorstel in zijn geheel. Na bekomen verlof volgt de tweede lezing; eene commissie, of, in aangelegenheden van bijzonder groot be­lang, het geheele parlement, in Comité ver­gaderd, treedt nu in nadere discussie er over, en brengt de gewenschte wijzigingen en ver­beteringen (amendements) aan, waarbij de spreker, voorsteller, zijn stoel bezet, en een ander lid tot voorzitter (chairman) gekozen wordt. De gewijzigde bill wordt nu weder door dezen aan het Huis in zijn geheel aan­geboden om verworpen of aangenomen te worden; stemt de meerderheid voor de aan­neming, dan wordt de bill met groote letters in het net op perkament geschreven (engros- sed), en tot de derde lezing er van over­gegaan .

Bijvoegingen, nu nog gemaakt, worden op een afzonderlijk stuk perkament (rider-) ge­schreven en dit aan ’t oorspronkelijk stuk vastgehecht. Volgt nu weder de aanneming, dan is de bill in het Lagerhuis voorgesteld, en een der leden wordt belast met de over­brenging er van naar “the Bar of the house of Lords”, waar zij volgens dezelfde vor­men nog eens behandeld wordt (behalve het op schrift brengen), om daarna den Koning ter goedkeuring voorgelegd te worden, die door zijne sanctie haar tot “Act” verheft. Ook in het Hoogerhuis zijn nog bijvoegingen en veranderingen mogelijk, waarover dan conferentiën tusschen commissiën uit de beide Huizen, of tusschen de Huizen zelve moe­ten plaats hebben. Kunnen deze zich daar­over niet vereenigen, dan is de bill gevallen (dropped), en blijft het voorstel dus zonder gevolg, evenals wanneer de Koninklijke sanctie achterwege blijft. De Koning geeft van het verleenen of weigeren der sanctie kennis aan het Hoogerhuis, óf in persoon, óf bij boodschap onder het grootzegel van den staat, die door den secretaris van staat wordt voorgelezen.

De daarvoor nog gebruikelijke formulieren zijn in oud Fransch- Normandische taal en stijl gesteld, en in zeer beleefde vormen ingekleed. Het ont­houden van de sanctie aan bills, vroeger niet ongewoon, komt thans weinig meer voor. Koningin Elisabeth weigerde in ééne zitting de bekrachtiging van 48 bills. De laatste weigering is die van Willem III, in 1692, bij gelegenheid van de bill over driejarige parlementen, waarvan in 1694 de bekrachti­ging door hem toch volgde. De parlementaire gewoonte brengt thans mede, dat de rege­ring zich van eene meerderheid in het par­lement verzekert, zoodat het gebruik maken van het regt van “Veto” overbodig wordt.

Bill heeft in de Engelsche taal overigens de beteekenis van een papier, een geschrift, dat tot bewijs van een regt dient, of waarin een regt is vervat. Met onderscheiden zamen- stellingen wordt het aldus gebruikt, als: “bill of complaint”, schriftelijke klagt; “bill of divorce”, aanvraag in regten tot echtschei­ding; “bill of exchange”, wisselbrief; “bill of lading”, cognossement of vrachtbrief.

Bekend is de “bill of rigths”, eene verkla­ring betreffende de ware, oude, onaantast­bare regten des volks, welke den 134™ Februarij 1688 door het parlement aan den Prins en de Prinses van Oranje werd over­handigd, en door hen als koning en koningin erkend en vastgesteld.