Regt noemt men een zamenstel van bepalingen , die de onderlinge betrekkingen regelen van de leden der maatschappij. Er kan dus alleen daar sprake zijn van regt, waar eenige personen met elkander in aanraking komen en ieder van deze zich tegen de willekeur der overigen wil beveiligd zien Hiertoe worden alsdan bepalingen vastgesteld. Deze worden somtijds genoemd naar het volk, bij ’t welk ze gelden, bijv. het Romeinsch regt enz., of ook wel naar den aard der daardoor geregelde betrekkingen, zooals erfregt, faillietenregt enz. Voorts noemt men datgene regt, wat met de regtsbepalingen overeenstemt en ook datgene, wat iemand volgens de regtsbepalingen toekomt.
Het regt regelt slechts naar buiten werkende handelingen, terwijl de zedekunde leert wat de mensch aan zich zelven verschuldigd is. Men heeft een wijsgeerig en een stellig regt. Het eerste bepaalt, hoe het regt volgens deze of gene theorie wezen moet, — het tweede deelt mee, hoe het bij eenig volk werkelijk is. Naar hen, wier betrekkingen geregeld worden, verdeelt men het regt in privaatregt, ook burgerlijk regt geheeten, dat de betrekkingen van particulieren regelt, — in staatsregt, hetwelk de betrekkingen van den Staat met de ingezetenen regelt en verdeeld wordt in straf- en policieregt, staatsregt in engeren zin (kiesregt, benoembaarheid enz.) en administratief regt, — en in volkenregt, dat de betrekkingen regelt, tusschen de verschillende Staten en gesplitst wordt in internationaal publiek en internationaal privaatregt. Naar den vorm, waarin het regt zich openbaart, wordt het verdeeld in geschreven en ongeschreven regt. Het eerste is na uitdrukkelijke vaststelling door den wetgever afgekondigd, — het tweede is het gewoonteregt, uit eene algemeen gevoelde behoefte ontstaan en daarna gehandhaafd. Bij ons kan tegenwoordig geen gewoonteregt meer geboren worden, behalve in enkele zaken, door de wet uitdrukkelijk vermeld.
