Abderrahman, stadhouder van den kalif Yezid in Spanje, drong in 731 in Aquitanië, om Frankrijk aan de magt der Mooren te onderwerpen. Reeds was hij na de verovering van Bordeaux en na eene zegepraal op den Hertog Eudes tot aan Nizza voortgetrokken, toen hij tusschen Tours en Poitiers in een zevendaagschen veldslag tegen Karei Martel overwonnen en gedood werd.
Hierdoor bleef Europa voor de heerschappij der Saracenen bewaard. — Een andere Abderrahman, sultan van Marokko, werd in 1778 geboren. Hij beklom in 1822 den troon, en nadat hij vruchteloos pogingen had aangewend, om, op het voetspoor der Europesche vorsten, orde te brengen in zijn rijk, legde hij zich toe op het verzamelen van rijkdommen. Dit geschiedde door handelsmonopoliën, tolheffingen en zeerooverij. Toen Oostenrijk weigerde, eene aanzienlijke schatting te blijven betalen, door Venetië voor de veiligheid zijner vlag opgebragt, deed Abderrahman een Oostenrijksch schip wegnemen en de bemanning in de gevangenis werpen. Toen verscheen de Oostenrijksche vloot onder het bevel van den admiraal Pandeira, bombardeerde de zeeplaatsen El-Araisch en Rabat en dwong den Sultan, om het vaartuig terug te geven, de bemanning in vrijheid te stellen en van de schatting af te zien (1828). In 1844 vergreep hij zich aan den Spaanschen consul en moest een stuk gronds bij Ceuta aan Spanje afstaan. In den strijd tusschen de Franschen en Abd-el-Kader koos hij aanvankelijk de zijde van dezen laatste, maar eerstgenoemden beschoten , onder aanvoering van den prins van Joinville, Tanger en Mogador, en de Marokkaansche ruiterbenden werden (1841) aan de Isly door den maarschalk Bugeaud vernietigd. Hij sloot vrede met Frankrijk, maar had vervolgens met opstand op zijn eigen gebied en met de rooverijen der Rif-piraten vele moeijelijkheden. In 1850 zocht een Prins van zijn huis hem van den troon te stooten, — een aanslag, die ten koste van veel bloed verijdeld werd. Hfl stierf in 1859.
