August Strindberg (1849— 1912) was een Zweeds schrijver; hij werd te Stockholm geboren en vervulde, na volbrachte studie, eerst een tijdlang de betrekking van leraar, studeerde daarna voor dokter, bezocht een tijdlang de toneelschool en nam van 1870 tot ’72 zijn medische studiën weer op.
Toen zijn eerste drama „Meester Olof” was uitgefloten, schreef hij, vervuld van bittere teleurstelling, „De Roode Kamer”, ’n roman, die het kunstenaarsleven uitbeeldde en veel verontwaardiging wekte.
Strindbergs leven en werk kunnen in drie perioden worden verdeeld. In de eerste trad het gevoel bij hem op den voorgrond en beschouwde hij de vrouw en de liefde als de leidende machten in het leven. In zijn tweede periode beschouwt hij de tegenwoordige beschaving als geheel mislukt door de vrouw als de eeuwige kwelgeest van den man. Ook de invloed van Nietzsche doet zich in dezen tijd in zijn werk gevoelen. Romans uit zijn tweede periode zijn o.a. „Huwelijkstaferelen”, „Juffrouw Julie” en „De zoon van een dienstmeid”. Dit laatste werk is een auto-biographie vol scherpe en bittere zelfcritiek.
In het laatst van zijn leven zocht hij, daar noch de romantische, noch de intellectuële levenshouding hem bevrediging hadden gebracht, zijn toevlucht in het mystieke, bovennatuurlijke. In alle drie periodes bleef zijn taal voortreffelijk.
In zijn laatste werken ziet men, hoe hij de overtuiging is toegedaan, dat de wereld door hogere, bovenzinnelijke krachten wordt geregeerd. Uit dezen tijd noemen wij de toneelstukken „Folkungersage”, „Gustaaf Wasa”, „Gustaaf Adolf II”, „Christine” en de „Wittenbergse'nachtegaal”.
