Schepen op eene zeereis een haven willende aandoen, kunnen gevaar opleveren voor het overbrengen aldaar van eene als besmettelijk beschouwde ziekte (als pest, gele koorts, aziatische cholera), wanneer de vaartuigen eene plaats hebben bezocht, waar zulk eene ziekte heerschte, of wanneer op reis een schepeling door de ziekte werd aangetast. Ook al is er bij aankomst van een besmet schip geen enkele lijdende schepeling aan boord, blijft de mogelijkheid niet uitgesloten, dat schepelingen toch besmet zijn, aangezien een zekere incubatie-tijd voor het aan den dag treden der ziekte noodig is, welke langer of korter kan duren, doch hoogstens gesteld werd op veertig dagen.
Wanneer derhalve een besmet schip met zijne passagiers 40 dagen op eene van de overige maatschappij afgescheiden plaats werd aangehouden en er dan nog geene besmettelijke ziekte uitbrak, kon men zeker zijn, dat het vaartuig geen gevaar voor de plaats van bestemming opleverde, en werd dan toegang, z.g. practica, verleend. Van die verplichte afzondering gedurende 40 dagen is de naam quarantaine herkomstig; in ons vaderland waren dergelijke quarantaineplaatsen Tien Gemeten en Wieringen. Men beoogde aldus volstrekte wering van besmettelijke ziekten van de zeezijde. Allengs is men echter tot de overtuiging gekomen, dat de zware offers, welke deze strenge maatregelen van handel en scheepvaart vorderden, niet in evenredigheid waren van het nut, dat men met de handhaving ervan beoogde. Onder den invloed dier nieuwe richting kreeg men voor ons vaderland de meer vrijgevige wet van 28 Maart 1877, Ned. Stbl. no. 35, „tot wering van besmetting door uit zee aankomende schepen” en voor Ned.Indië de ordonnantie van 11 Febr. 1892, Ind. Stbl. no. 44. Volgens die beginselen kunnen de door de sanitaire autoriteit gezond bevondenen onmiddellijk het als besmet beschouwde schip verlaten; wordt er voor besmetting gevreesd, dan gaat aan de toelating ontsmetting vooraf. Dit is het z.g. rmsie-stelsel.
