(latijnsche naam, de geëerde) Flavius, de eerste west-romeinsche keizer, zoon van keizer Theodosius I, geb. 385 na Chr., kreeg, reeds in 393 tot Augustus benoemd, na den dood zijns vaders (17 Jan. 395) onder voogdij van Stilicho, wiens dochter Maria hij in 398 huwde, het zoogenaamde westersche (west-romeinsche) rijk (dat behalve Italië, Gallië, Britannië, Spanje en Afrika ook Dalmatië, Noricum, Pannonië en Raetië omvatte), terwijl zijn broeder Arcadius den troon van het oostersche (oost-romeinsche) rijk besteeg. Zoolang Stilicho aan het hoofd der regeering stond, werd door diens toedoen het aanzien van het rijk met goed gevolg hoog gehouden.
Een inval der Westgoten onder Alaric werd in 401 bij Pollentia en in 402 bij Verona af geslagen, een leger van Vandalen, Sueven, Alanen en Bourgondiërs, dat zich onder Radagais over Italië uitstortte, werd in 406 door een groote overwinning nabij Paesulae (Fiësole) bijna totaal vernietigd. Inmiddels kon ook hij niet beletten dat in 407 zich in Britannië een veldheer, Constantinus, onafhankelijk maakte, die zich tot 411 staande hield en zijn heerschappij over een gedeelte van Gallië en Spanje uitbreidde, en dat in hetzelfde jaar, waarin de bovengenoemde volken nabij Faesulae verslagen werden, een andere afdeeling van hen in Gallië binnendrong en zich van een gedeelte daarvan, later ook van een gedeelte van Spanje meester maakte. Toen echter Stilicho in 408 door een paleis-intrige ten val gebracht en vermoord was, werd Rome in datzelfde jaar door Alaric belegerd en gedwongen, voor zijn behoud een zwaren prijs te betalen, en in 410 werd het door hem veroverd en aan plundering prijs gegeven. Na den dood van Alaric, die nog in hetzelfde jaar plaats vond, sloot echter zijn zwager en opvolger Athaulf vrede met H., huwde ’s keizers zuster Placidia en voerde zijn Westgoten naar het zuiden van Gallië. Het was een groot geluk voor H., dat zij zich voor goed vestigden en onder Wallia een rijk stichtten, daar zij nu niet alleen zelf ver van Italië bleven, maar ook andere duitsche volken, die het bedreigden, bezighielden. Ook gelukte het zijn knappen veldheer Constantius, alle overweldigers ten onder te brengen, waarom hij hem in 417 de hand schonk van de weduwe van Athaulf, Placidia, en in 421 zelfs tot medekeizer verhief. Maar hij was te zwak en onzelfstandig om van deze gunstige omstandigheden gebruik te maken tot versterking van zijn rijk, en overleed 27 Aug. 423 te Ravenna, waarheen hij reeds in 403 wegens de grootere veiligheid zijn residentie verlegd had, zonder een mannelijken erfgenaam na te laten.
