(arabisch Hambalija, aanhangers van Hambal) leden eener sunnietische sekte, wier stichter Imam Ahmed ibn Muhammed ibn Hambal (geb. 780 te Bagdad, overl. 855) was. Deze fanatieke sekte was eenmaal zeer machtig en talrijk, is thans echter tot eenige kleine gedeelten van Arabië en Afrika beperkt, waar met name de tegenwoordige Wahhabieten haar aanhangers zijn.
De H. hebben geen mufti te Mekka, terwijl de drie andere orthodoxe sekten (de Hanefieten, Schafaïeten en Malikieten) daar wel vertegenwoordigd zijn. Hoewel in haar algemeene geloofsleer orthodox, onderscheidt zich toch de leer van ibn Hambal van die der overige Moslim in zekere punten; zoo beweren de H., dat God hem tot zijn werkelijken plaatsbekleeder in het bestuur der wereld heeft aangesteld. Deze leer, welke door de overige Moslim als een godslastering werd opgevat en de sekte in miscrediet bracht, was echter eerst na HambaTs dood ontstaan. Ibn Hambal liet slechts een tweetal werken na: den Musnad, een verzameling van ongeveer 30.000 uitgezóchte overleveringen, en een verzameling apophthegma’s (kernspreuken) tot beheersching der hartstochten. Onder zijn leerlingen waren vooral Ismail al-Buchari en Muslim ibn Daud beroemd.
