Naam van een groot aantal vrouwen der oude geschiedenis:
1) Dochter van Idas en Marpessa, en vrouw van Meleager.
2) Een der Danaïden, bruid van Agenor.
3) Dochter van Tros en Callirrhoë.
4) Tweede vrouw' van Philippus van Macedonië, werd na diens dood op bevel van Olympias, eerste vrouw van genoemden monarch, vermoord; zij had een zoon, Karaaos, en een dochter, Europa; na den dood haars gemaals zocht zij vruchteloos zich ten gunste haars zoons van de heerschappij meester te maken; de berichten omtrent’de wijze waarop zij den dood vond, loopen zeer uiteen.
5) Dochter van Philippus van Macedonië en Olympias, en gemalin van Alexander van Epirus, die in 326 v. Chr. stierf, waarna zij in 322 hertrouwde met den rijksvoogd Perdiccas ; na den gewelddadigen dood van deze dongen verscheidene macedonische veldheeren naar hare hand, doch Antigonus bewaakte haar in Sardes en liet haar waarschijnlijk in 308 ter dood brengen, opdat zij de vrouw niet zou worden van den door haar tot gemaal gewenschten Ptolemaeus van Egypte ; kort daarna liet hij haar om alle verdenking van zich te weren, met groote pracht begraven.
6) Dochter van Ptolemaeus VI Philometor. verliet haar man Alexander Balas, koning van Syrië, en huwde met Demetrius, die hem van den troon had verjaagd; toen Demetrius later in parthische gevangenschap was geraakt, werd zij de vrouw van diens broeder, Antiochus Sidetes; nadat Demetrius weder op vrije voeten was gesteld, nam hij een parthische vrouw, als echtgenoote mede, waarom de wraakzuchtige C. hem liet vermoorden, toen hij een nieuwen mededinger naar de kroon in handen gevallen was. Daarop doodde de wreede vrouw haar eigen zoon (bij Demetrius), Seleucus, die haarde aangematigde heerschappij betwistte, doch niet lang daarna werd zij door haren anderen zoon gedwongen den giftbeker te drinken.
7) Dochter van Ptolemaeus Auletes en zuster van den jongen Ptolemaeus, tot wiens echtgenoote en mede-regentes haar vader haar bestemd had. Bij den dood haars vaders (52 v. C.) was zij 17 jaren oud; daar haar broeder nog eenige jaren jonger was, regeerden in zijne plaats Achillas (later de moordenaar van Pompejus) en andere ministers, en verdreven Cleopatra, die van eerzuchtige plannen beschuldigd werd, in ’t jaar 48. Na den dood van Pompejus verhinderde Caesar het uitbreken van een strijd tusschen beide bloedverwanten en nam op zich den twist bij te leggen (zie Alexandrijnsche oorlog, dl. I blz. 252), door te bepalen dat beiden gezamenlijk zouden regeeren. Caesar, die zich destijds te Alexandrië ophield, geraakte voor eenigen tijd geheel onder den invloed harer schoonheid. Een oorlog van den jongen Ptolemaeus, die volgens den wil zijner ministers alleen over Egypte moest regeeren, was het gevolg van de door Caesar genomen beslissing en bracht hem in Alexandrië in groot gevaar. Daar Ptolemaeus echter voor Alexandrië sneuvelde, bereikte Cleopatra haar doel, ofschoon zij naar het bevel van den zegevierenden Caesar, met haren nog niet volwassen jongsten broeder in het huwelijk moest treden. Caesar verzekerde haar het bezit van Egypte en erkende den uit haar geboren Caesarion als zijn zoon; na Caesars dood verwierf zij de gunst van Antonius, waarop zij een staatsgreep waagde, al hareïbloedverwanten deed ombrengen en nu ongestoord over Egypte heerschte. Antonius bracht den winter van ’t jaar 41 bij haar door. In het jaar 37 volgde zij hem naar Syrië; door hare verleidingen vergat Antonius zich zelven geheel en gaf zich over aan de meest fantastische uitspattingen waaruit hem de toerustingen van Octavianus ter nauwernood konden doen ontwaken. Na den slag bij Actium, dien C. met 60 schepen bijwoonde, en waaruit zij nog voor de beslissing, naar Alexandrië de vlucht nam, beproefde zij te vergeefs dezelfde rol bij Octavianus te spelen. Nu onttrok zij zich aan het lot dat haar wachtte, namelijk de zegekar van den overwinnaar te moeten volgen, door een vrijwilligen dood, daar zij zich door den beet van een giftigen adder een doodelijke wond liet toebrengen, in ’t jaar 30.
