Oplettend bn. bw. (-er, -st), nauwkeurig achtgevend: een oplettend toeschouwer;
— aandachtig luisterend, zich moeite gevend om eene zaak in zich op te nemen en te verwerken: een oplettend leerling;
— alle beleefdheid in acht nemende : hij was zeer oplettend jegens Eline;
— aandachtig, nauwlettend: eene oplettende zorg; oplettend gadeslaan.
OPLETTENDHEID, v. opmerkzaamheid; aandacht;
—, (...heden), bewijs van oplettendheid : hij bewees haar vele oplettendheden, hij was zeer voorkomend jegens haar.
