(onthief, heeft ontheven), (w. g.) opheffen uit of van iets : diep verontwaardigd, onthief hij, met kalmte, ’t hoofd aan de golving;
— (Zuidn.) in vervoering brengen: hij was nog meer dan wij in genot ontheven;
— iem. verlossen, bevrijden van een ongeluk, een smart enz.: de vrees van God ontheft de ziel van kwellingen;
— iem. ontslaan van een verplichting: ik wil mij niet van die moeite ontheven achten. ONTHEFFING, v. (-en), vrijstelling.