(ontdook, heeft en is ontdoken), door te duiken, door zich te bukken, aan iets ontkomen; hij wist de aansnorrende pijl te ontduiken;
— aan iets weten te ontkomen : hij verviel nu weer in andere zorgen, vrij wat bezwarender dan die hij nu ontdoken was; ■
—■ zich aan iets weten te onttrekken: zodoende ontdoken de Staten de wettig aangegane verbintenis;
— de belasting ontduiken, door middel van oneerlijke opgaven zich niet of voor een te geringe som laten aanslaan;
— ontsnappen : een symmetrie wier oogmerk de diepste geleerdheid des opmerkers ontduikt en teleurstelt. ONTDUIKING, v. (-en), het ontduiken; (dg.) uitvlucht.