(ontbond, heeft ontbonden), iem. of iets losmaken van iets anders: ontbindt het veulen en brengt het; men ontbond zijn voeten;
— (dicht.) losmaken, vrijmaken, bevrijden van iets: in die vdlzaaVge stonden, wen de geest als van het stof ontbonden weer naar zijn oorsprong trekt;
—■ een zaak, die geacht wordt uit te zamen verbonden delen te bestaan, losmaken: een knoop ontbinden;
— (nat.) in plaats van een gegeven kracht twee andere stellen wier resultante de gegeven kracht is;
— (wisk.) de factoren bepalen waarvan de gegeven vorm het product is;
— waar een stoffelijke zaak veranderingen doet ondergaan, waardoor zij als zodanig wordt vernietigd, inz. van het menselijk lichaam;
— (van verenigingen enz.) opheffen: de Koning heeft het recht de Kamers der Staten-Generaal te ontbinden; hij ontbond het schuldige regiment;
— een leger ontbinden, afdanken;
— te niet doen : een huwelijk door echtscheiding ontbinden; onze associatie is gelukkig ontbonden.
