GRONDBEGINSEL, o. (-en, -s), beginsel waarop iets berust of dat als regel of richtsnoer wordt aangenomen: de bij de Unie van Utrecht aangenomen grondbeginselen;
— dogma van een godsdienst, een kerkgenootschap: zij was opgevoed volgens de grondbeginselen van het Protestantisme;
— grondslag voor ’s menschen daden, stelregel voor het levensgedrag: goede, edele grondbeginselen; ik eerbiedig uw vaste grondbeginselen; in grondbeginsel ben ik er tegen, in principe;
— de eerste regelen, de hoofdpunten van eenig stelsel of eenig vak van wetenschap of kunst: de grondbeginselen der staathuishoudkunde; hij meent heel wat van de muziek te weten en kent er niet eens de (eerste) grondbeginselen van.
