AFSCHUTTING, v. (-en), het afsluiten van eene ruimte door middel van eene schutting enz. of het afweren van iets door middel van eene beschutting : de afschutting van een terrein aanbesteden;
— het middel om af te schutten, afschutsel; men plaatste om het geheele werk eene afschutting;
— (inz. in de bouwk.) elke afsluiting, hetzij beschotwerk of hek, van hout, steen of metaal waardoor eene bepaalde ruimte van een kerkgebouw (het koor, eene kapel enz.) van de overige ruimte wordt afgescheiden. Afschuttinkje, o. (-s).
