(wikte,heeft gewikt),
1. op de hand wegen ; wegen; in de alg. t. alleen in uitdr.: iets wikken en wegen, er rijpelijk over denken, het voor en tegen nagaan ;
2.(fig.) overwegen, nagaan: aan 't recenseren was Annet niet meer te krijgen. Maar wijslijk wikken bij haarzelve mocht ze toch (Staring); er werd gewikt, gegist, getwist: elk zei, hoe best ie zaak te klaren (Bogaers); (spr.) de mens wikt (neemt zich voor) maar God beschikt.
