(scheidde uit, heeft en is uitgescheiden),
1. (overg.) afzonderen, wegnemen uit;
2. (overg.) naar buiten afscheiden, afzonderen : vochten uitscheiden;
3. (onoverg.) ophouden, eindigen : met werken uitscheiden ; hij weet van geen uitscheiden; schei toch uit! ze zijn vroeg uitgescheiden; — (pregn.) niet meer spreken (over): schei toch uit over die... ; schei nou maar uit, zwijg nu maar.
