de meetkunde gebaseerd op de axioma’s, die overgeleverd zijn in de Elementen van de Oudgriekse wiskundige Eukleides; hiertoe behoren de vlakke en de ruimtemeetkunde, die in het elementaire wiskunde-onderwijs geleerd worden. Zij ligt ten grondslag aan de elementaire mechanica en natuurkunde en werd vroeger voor de enige mogelijke gehouden.
De naam is pas in de 19e eeuw ontstaan ter onderscheiding van andere, niet-euclidische meetkunde, die met de euclidische alle axioma’s op één na gemeen hebben; dit ene axioma is het axioma der evenwijdige lijnen, volgens hetwelk door een punt P buiten een lijn l slechts één lijn gaat, die evenwijdig is met l. Onderstelt men, dat door P meer dan één lijn gaat evenwijdig met l, dan krijgt men de zgn. hyperbolische meetkunde; onderstelt men daarentegen, dat door P geen enkele lijn gaat evenwijdig met l, dan komt men tot de zgn. elliptische meetkunde. De euclidische meetkunde is te beschouwen als overgangsgeval tussen de elliptische en hyperbolische meetkunde en heet om die reden ook wel parabolische meetkunde.
