Huiselijk geweld is de uitoefening van macht achter de voordeur. Huiselijk geweld kent een vast patroon en betrokkenen ontwikkelen ieder een eigen rol.
Agressieve gedragingen van zowel macht als onmacht ontstaan. Het drama met haat en woede gaat over in asymmetrisch geweld. De rauwe werkelijkheid evolueert naar een opvoering met regels en rollen. Voorspelbare 'medeplichtige' gedragingen van moeder en kinderen doen huiselijke patronen ontstaan. Conflicten aan tafel gaan gepaard met het symboolgebaar van de vuist op tafel of demonstratief weglopen. Terugkerende situaties van bijvoorbeeld een dronken vader blijven daardoor hanteerbaar.
Huiselijke ruzies zijn ondanks de ernst vaak alledaags, platvloers en afgezaagd. Clichématig zijn de aanvaringen over wie beter is en de bonje over valse beschuldigingen. Gewelddadig is de vorm van ´ik wil seks en ben de baas´ eventueel eindigend in stille verkrachting. Steeds 'hetzelfde liedje' en terugkerende verschillen van inzichten leiden tot ritualisering.
Er ontstaat een basispatroon van gedeeld meesterschap van dader en slachtoffer. De één begint en de ander gedraagt zich parasitair. De parasitaire machtsrelatie gaat steeds meer op het ritueel met voorganger en deelnemer lijken. Van een eenzijdig proces vanuit de dader is op den duur geen sprake meer. De terugkerende spiraal van geweld is van beide kanten steeds weer onderhandelen. Desondanks nestelt het geweld zich.
De betekenis van patroonherkenning binnen huiselijk geweld voor de praktijk is aanzienlijk. Een indringende analyse van het bestaan van een sleets ritueel via video-opnames of toneelspel zou weleens het begin van reflectie en zelfbevrijding van vrouwen en moeders kunnen zijn en daarmee van huiselijk geweld.
