Huiselijk geweld is de uitoefening van macht achter de voordeur. Het geweld krijgt een vast patroon en de direct betrokkenen ontwikkelen ieder een eigen rol.
Agressieve gedragingen van zowel macht als onmacht ontstaan binnen de muren van drama en conflictsituaties met haat en woede. Herhaald drama gaat daarmee over in bloedserieus spel waarmee de rauwe werkelijkheid evolueert naar een opvoering met regels en rollen. Er ontstaan voorspelbare 'medeplichtige' gedragingen van bijvoorbeeld moeder en kinderen waardoor de huiselijke patronen en de zich herhalende situatie van de dronken vader hanteerbaar blijven. Conflicten aan tafel gaan gepaard met het symboolgebaar van de vuist op tafel of demonstratief weglopen.
Vele huiselijke ruzies zijn ondanks de ernst ervan alledaags, platvloers en afgezaagd. Clichématig zijn de aanvaringen over wie beter is, de bonje over valse beschuldigingen en zo meer. Verschillen van inzichten leiden tot ritualisering van gewoonten waarbij partijen steeds 'hetzelfde liedje' zingen. Gewelddadig is de vorm van ´ik wil seks en ben de baas ´ eventueel eindigend in stille verkrachting.
Er ontstaat een basispatroon van gedeeld meesterschap van dader en slachtoffer. De één begint en de ander gedraagt zich parasitair. De parasitaire machtsrelatie gaat steeds meer op het ritueel met voorganger en deelnemer lijken. Van een eenzijdig proces vanuit de dader is op den duur geen sprake meer. De terugkerende spiraal van geweld is van beide kanten steeds weer onderhandelen. Desondanks nestelt het geweld zich. Een indringende analyse van het bestaan van een sleets ritueel via video-opnames of toneelspel zou weleens het begin van zelfbevrijding kunnen zijn.