Jean Henri (1828 - 1910) Een Zwitser was in juni 1859 ooggetuige van de slag bij Solferino: het gewelddadig treffen tussen Franse en Oostenrijkse troepen, waarbij meer dan 40.000 doden en gewonden vielen. Deze man was Jean Henri Dunant.
Toen hij zag hoe de duizenden gewonden schreeuwend van pijn maar onverzorgd op het slagveld bleven liggen, organiseerde hij in allerijl hulpploegen, die de nood van de slachtoffers zoveel mogelijk trachtten te verlichten.De herinnering aan de afschuwelijke taferelen bij Solferino hebben een beslissende invloed gehad op het leven van Dunant. Drie jaar later publiceerde hij ‘Un Souvenir de Solférino’ (Herinnering aan Solferino) waarin hij de mensheid twee voorstellen deed: in alle landen een vrijwillige hulporganisatie op te richten, die zowel in oorlogs- als in vredestijd de lijdende mens zou helpen, ongeacht ras, stand en nationaliteit én een internationale overeenkomst te sluiten, waarin de rechten van de gewonde op het slagveld zouden worden vastgelegd.
Dunants boek sloeg in. In 1864 werden in verscheidene landen de eerste Rode-Kruisorganisaties opgericht; in hetzelfde jaar werd de eerste Geneefse conventie getekend, die bepaalde garanties inhield voor soldaten die tijdens het gevecht gewond zouden raken. Henri Dunant, die op die manier de grondlegger werd van het Internationale Rode Kruis,
was zelf minder succesvol. Door een slecht financieel beleid ging zijn zaak failliet en jarenlang bracht hij in behoeftige omstandigheden door, terwijl zijn naam werd vergeten. Dat hij toch nog erkenning ondervond was te danken aan een journalist, die de Zwitser in 1895 wist op te sporen. Dunant ontving toen talloze onderscheidingen; o.m. ook de Nobelprijs voor de vrede.