De 30-jarige Geneefse burger Henri Dunant, die een onderhoud wilde hebben met de Franse koning Napoleon III, kwam in 1859 per toeval terecht op het terrein, waar zojuist de Slag van Solferino had plaatsgevonden.
Urenlang dwaalde Dunant geschokt en verbijsterd rond temidden van de doden, de stervenden en de gewonden. In die verschrikkelijke uren rijpte bij hem het plan een
hulpdienst in het leven te roepen die in tijd van oorlog geheel ten dienste zou staan van de gewonden.
Dunant wijdde de rest van zijn leven aan de verwezelijking van dat menslievende plan. In 1863 richtte hij een comité op, dat het eerste reglement van het Internationale Rode Kruis opstelde. In 1864 publiceerde dit comité de eerste Conventie van Genève: een reeks ‘spelregels’, die door de verschillende regeringen ondertekend konden worden.
Bij de Internationale Federatie van Rode Kruisverenigingen, die in 1919 werd opgericht, zijn 84 nationale Rode-Kruisverenigingen aangesloten die tezamen 120 miljoen leden hebben. De Internationale Federatie verleent hulp bij het oprichten van Rode Kruisverenigingen; helpt hen bij hun ontwikkeling; vertegenwoordigt hen op internationaal niveau en regelt hun activiteiten, die zich al lang niet meer beperken tot oorlogsrampen maar die ook bij andere rampzalige gebeurtenissen van grote betekenis zijn. Buiten dit incidentele optreden streeft het Rode Kruis in de gehele wereld naar een betere hygiëne, naar bevordering van de volksgezondheid. Het Nederlandse Rode Kruis heeft ondermeer gezorgd voor de oprichting van eerste-hulpposten langs de belangrijkste verkeerswegen van het land.