Frans (1580?-1666) De Haarlemse schilder Frans Hals wordt, na Rembrandt en Vermeer, beschouwd als de grootste figuur uit de geschiedenis van de Nederlandse schilderkunst. Hals, die geboren werd in Antwerpen maar reeds als kind naar Haarlem kwam, specialiseerde zich helemaal op portretten van personen en van groepen.
In zijn gehele carrière heeft hij zich nooit gewaagd aan landschappen, stillevens of andere taferelen. Hoewel we Frans Hals tegenwoordig als een van de grootste Nederlandse meesters beschouwen, was in zijn eigen tijd van zo’n erkenning nog geen sprake. Buiten zijn woonplaats was Hals nauwelijks bekend en het aantal opdrachten bleef dan ook tot een minimum beperkt. Frans Hals, die een zeer groot gezin had en bovendien op een bijzonder vlotte manier leefde, zat dan ook voortdurend in geldnood. Van enige welvaart is in zijn leven nooit sprake geweest; aan het einde van zijn leven moest hij zelfs door de gemeente Haarlem onderhouden worden.De portretten van Frans Hals onderscheiden zich vooral door een zeer bijzondere techniek. De gezichten van de uitgeschilderde personen lijken nooit op gelegenheidsmaskers doch schijnen voortdurend op het punt te staan ons toe te spreken of in lachen uit te barsten. In tegenstelling tot Rembrandt echter bepaalde Hals zich uitsluitend tot het afbeelden van zijn personen, zonder in zijn werk een bepaalde bedoeling te leggen.
Frans Hals ligt begraven in de Grote Kerk te Haarlem. In het Frans Halsmuseum van die stad bevindt zich een gedeelte van zijn werk; o.m. de acht grote groepsportretten, die beschouwd worden als de meesterwerken uit zijn oeuvre.