uitgegravene onderaardsche holen, waar de ouden de lijken begroeven, diezij niet verbrandden. De meeste C. waren oorspronkelijk niets anders dan voormalige (en niet meer bewerkt wordende) steengroeven.
De vermaardste C. zijn die van Rome, genaamd de C. van Sint-Sebastiaan. Die van Napels, die aanvankelijk slechts gebruikt werden om er Heidenen te begraven, werden in de 4e eeuw tot begraafplaats ingerigt uitsluitend voorde Christenen; verscheidene kerken en kapellen werden er toen in gebouwd. De C. van Syracuse waren eertijds de beruchte latomiën (kerkerholen) van Dionysius den Dwingeland. In de eerste eeuwen van het Christendom, en in tijden van vervolging, hebben de C. dikwijls gediend om den Christenen eene schuilplaats te verschaffen, waar ze heimelijk hunne godsdienstoefeningen kwamen houden. De C. van Parijs, die zich uitstrekken bijna onder de ganscbe stad, waren aanvankelijk ook slechts verlatene steengroeven; sedert 1786 werden er de gebeenten overgebragtvan de kerkhoven, die in de stad verspreid lagen, en in de September-dagen van 1792 werden al de lijken der vermoorden daarin geworpen.
