tand - Zelfstandignaamwoord 1. (anatomie) een hard, wit voorwerp in de mond, meestal in 2 horizontale rijen aanwezig (één in elke kaak) en algemeen gebruikt om te eten 2. (techniek) een meestal scherp uitsteeksel aan voorwerpen (bijvoorbeeld aan zaag|zagen of tandwielen) tand - Werkwoord 1. eerste persoon enkelvoud tege...

tand - zelfstandig naamwoord 1. hard wit uitsteeksel in boven- en onderkaak ♢ met zijn tanden beet hij in de appel 1. hem aan de tand voelen [ondervragen] 2. tot de tanden gewap...

tand: onderdeel van een kettingblad.

Elk van de kleine botjes met tandglazuur (tandemail) erop die je in een horizontale rij in je beide kaken hebt om mee te bijten en voedsel te kauwen. Een kies is een tand met meer bobbels. De tandarts noemt alle tanden en kiezen bij elkaar ‘de gebitselementen’. Tanden zijn nodig om voedsel fijn te maken om zo de vertering te vergemakkelijken. Ieder...

uitstekend, puntig onderdeel van een versnellingsblad: een tandje bij, meer, hoger, lager, minder, terug zetten, een tandje bij steken, schakelen naar een grotere, kleinere versnelling, (ook fig.) een extra inspanning doen, er een schepje boven op doen, of juist minder inspanning doen, ‘gas’ terugnemen.

Om niet geheel duidelijke redenen hebben tanden vaak de symbolische betekenis van vitaliteit, voortbrenging, potentie en sperma. In antieke sagen kunnen uit uitgezaaide draketanden gewapende mannen opgroeien; tanden hadden occulte betekenis.

tand - Hard uitsteeksel van gemineraliseerd of deels gemineraliseerd weefsel dat wordt gevormd in de kaken van dieren; door de opbouw te onderscheiden van ander been.

gebitselement. Er zijn snij- en hoektanden, gelegen in een tandkas. Tandbederf kan optreden door bacterie-activiteit. Deze voeden zich met voedingsresten (glucose) en produceren hierbij melkzuur, dat het glazuur oplost. Tandbederf (cariës) is een beschavingsziekte. Oorzaak zou ook zijn een tekort aan fluor.

m. (-en), 1. (biologie) algemene ben. voor afzonderlijke gebitselementen, m.n. voor de voorste (snijen hoektanden) (e); (zegsw.) met de mond vol tanden staan, niet kunnen of durven spreken; zijn tanden in iets zetten, zich ergens intensief in verdiepen; het water loopt me om de tanden, ik word flauw van de honger; haar op de tanden hebben, goed van...

s., tosk; (van rad), tine, takkel; (van zaag), tak(ke); (van vork, riek of hark) tine; -en, van vork, hark, foarke-, harketinen; (van bladrand), takkel; met drie vier -en (van werktuig), trije-, fjouwertinich; met -en (van bladrand), takkelich; iemand aan de — voelen, immen...

m. (-en), 1. ben. voor kleine beenderen die zich veelal in twee horizontale rijen in de kaken van mensen en van sommige diersoorten bevinden, en voornamelijk dienen om het voedsel te vermalen: de tanden worden onderscheiden in snijtanden, hoektanden en maaltanden of kiezen ; de mens heeft twee en dertig tanden; een tand bestaat uit...

Afzetgebied voor pasta en borstels.

Hard beenvormig orgaan in de mondholte der gewervelde dieren (behalve der recente vogels). De t. zijn meestal op de kaken geplaatst of zooals bij de zoogdieren en enkele der reptielen hierin in holten, tandkassen, opgenomen. Hiernaar wordt het gebit genoemd acrodont, wanneer de t. op de kaken, pleurodont, wanneer zij opzij van de kaken, en thecodon...

Tand - m. (-en), elk met email bedekt uitstekend beentje in de kaken der menschen en der meeste dieren, tot bijten, kauwen, scheuren enz. dienende; een mensch heeft 32 tanden; tanden krijgen, wisselen; een tand laten plombeeren, uittrekken; valsche tanden inzetten; — met de tanden knarsen, een krakend geluid maken, door de bovenkaak op de ond...