Verkwikken, verfrissen; ook oneig. m. betr. t. iemands gemoed; ook: (iem.) genoegen verschaffen, (een) plezier doen. Onder het schuimend zeepsop kwam hij als een ander mens te voorschijn: opgefrist, ... geheel vernooid in ’t gemoed.
Hij ging welgezind naar bed, STREUVELS 1962, 91.Zolang ik leef, zal het niet gebeuren! Dat zwoer hij, en ’t vernooide zijn gemoed, in ’t vooruitzicht hoe er zou gevochten worden, en geen steen op den ander blijven staan, STREUVELS 1964, 13.
Hoe zou het hem vernooien Sieper te treiteren, STREUVELS 1964, 184.
’t Zicht der Schelde vernooide zijn geest, STREUVELS 1964, 236.
