(1970+) sombere gedachten koesteren over de maatschappij. Dit woord werd gelanceerd door het Simplistisch Verbond (Van Kooten en De Bie).
• In het begin van de jaren zeventig is het begrip ‘doemdenken’ ontstaan. Het doemdenken is voortgekomen uit de futurologische rapporten van de Club van Rome, waarmee de koers was gezet, en de berekeningen van Meadows, die daarmee bewees dat het nog erger was dan men gedacht had. Wie doemdenkt gaat uit van de overtuiging dat de ontwikkelingen op aarde worden beheerst door een sluitend systeem van factoren die altijd zo op elkaar inwerken dat de ondergang van onze beschaving onafwendbaar is. (H.J.A. Hofland: Tegels lichten. 1972. Vijfde druk 1986)
• Vrijwel elk produkt van technische ontwikkeling valt een nogal tweeslachtige waardering ten deel. Aan de ene kant is er de verwachting dat met deze technische vooruitgang het menselijk geluk definitief wordt gegarandeerd. Aan de andere kant is er het `doemdenken' dat de bestaande verworvenheden definitief in rook ziet opgaan. (Cees Hamelink: De computersamenleving, 1980)
• Doemdenken. Is in 1980 in de plaats gekomen van `ik zie het niet meer zitten'. Wordt langzaam maar zeker vervangen door een vorm van apathie die niets meer met `denken' te maken heeft, maar alleen met defaitisme. (Hans Ferrée: Het trendletter ABC, 1983)
• Daar kan ik aan toevoegen dat vrijwel alle jongeren met wie Michon sprak erkennen dat de toekomstperspectieven voor hun generatie somber zijn, maar zeggen dat ze zelf wel iets vinden. Of zoals de 17-jarige Lenny het krachtig samenvat: `Ik ga niet zitten doemdenken.' (Jeugd en Samenleving, april 1985)
• (Marc Hofkamp & Wim Westerman: Aso’s, bigi’s, Crimi’s. Jongerentaalwoordenboek. 1989)
• Die verwarring, gecombineerd met angst voor een toekomst vol oorlog, milieuvervuiling en verslaving (de term doemdenken, bedacht door Kees van Kooten en Wim de Bie, stamt pas van maart 1980) bracht dus nostalgie voort. (Chris van Esterik: Jongens waren we. 2016)
