noemt men de vroeger in India heersende gewoonte, dat de vrouw of vrouwen van een voornaam persoon zich na zijn dood tegelijk met zijn lijk op de brandstapel lieten verbranden. Waarschijnlijk kwam dit gebruik, dat in de Vedische literatuur nog onbekend is, oorspronkelijk alleen bij vorstelijke families voor en werd dan uitgebreid over adel en krijgersstand.
Volgens de Hindoeïstische verklaring redt de vrouw aldus de man van hellestraf en verzoent er beider zonde mee. Door de Engelse regering en de gouverneur-generaal Lord Bentinck werd deze gewoonte sedert 1829 verboden, maar kwam later nog vrij veel clandestien voor. Op Bali, waar de weduwenverbranding vroeger algemeen heerste, is zij thans ook afgeschaft. Het gebruik is in India bekend onder de naam Sati, wat deugdzame goede vrouw betekent (Engels suttee geschreven).
