noemt men bij diplomatieke onderhandelingen de laatste verklaring van één der partijen, meestal inhoudende een vordering om aan zekere gestelde eisen te voldoen, aan welke verklaring zij van plan is onherroepelijk vast te houden. In de regel gaat dit gepaard met de vaststelling van een korte termijn, waarbinnen antwoord wordt verwacht.
Het onbeantwoord blijven of de verwerping van een ultimatum wordt gewoonlijk gevolgd door een onmiddellijk afbreken van de onderhavige onderhandelingen of zelfs van alle diplomatieke betrekkingen, somtijds ook door een oorlogsverklaring. Is het niet voldoen aan de eisen als casus belli gesteld, dan is een oorlogsverklaring niet vereist om de oorlog te doen aanvangen.MR L. V. LEDEBOER
Lit.: W. Braun, Démarche, Ultimatum, Sommation (Berlin 1930); H. Asbeck, Das U. im modernen Völkerrecht (Berlin-Grunewald 1933); M. R. Frei, Die völkerrechtl. Wertung d. U. (Innsbruck 1938).
