of termijn (Lat. dies) is een zekere toekomstige gebeurtenis die de opeisbaarheid van een verbintenis opschort. Hetgeen onder een tijdsbepaling of termijn verschuldigd is, kan niet geëist worden voordat die termijn verstreken is, dus de toekomstige gebeurtenis is ingetreden, maar hetgeen vooraf (pendente die) betaald is, kan door de schuldenaar niet worden teruggevorderd.
Van een vaste of zekere tijdsbepaling spreekt men indien het niet alleen zeker is dat, maar ook wanneer de toekomstige gebeurtenis zal plaats vinden (bijv. „betaling 3 maanden na heden”) (dies certus an et certus quando); een onvaste of onzekere tijdsbepaling is bijv. „bij het overlijden van A”, (dies certus an, incertus quando). Wanneer het onzeker is of de gebeurtenis ooit zal plaats grijpen, is er in ’t geheel geen tijdsbepaling, maar een voorwaarde.Het Ned. B.W. regelt in de artt. 1304-1307 alleen de opschortende tijdsbepaling; het is echter ook mogelijk dat de tijdsbepaling de werking der verbintenis op het aangegeven tijdstip doet eindigen (eindtermijn).
Als de schuldeiser uit inschikkelijkheid, bij wijze van gunst, aan zijn schuldenaar uitstel van betaling van een opeisbare schuld verleent of de rechter hem in bepaalde gevallen zodanig uitstel toestaat, zijn de rechtsgevolgen van deze zgn. terme de grace niet geheel gelijk aan die van een tijdsbepaling (terme de droit).
