een zoon van keizer Claudius en van Messalina, geb. 41 n. Chr.
In 43 kreeg hij van de senaat de bijnaam Britannicus in verband met Claudius’ veroveringen in Engeland. Na de dood van zijn moeder (48) huwde zijn vader Agrippina, wier zoon, de latere keizer Nero, door Claudius werd geadopteerd en voor de troon bestemd. Toen Claudius hierop scheen te willen terugkomen, werd hij op aanstoken van Agrippina om het leven gebracht, terwijl in het jaar 55 n. Chr.
Britannicus op bevel van Nero werd vergiftigd. Hij toonde reeds als jongen een krachtig karakter en zou waarschijnlijk een veel beter keizer zijn geworden dan de misdadiger, die hem verdrong. Zijn geschiedenis is door Racine tot onderwerp gekozen voor een treurspel.
