vermaard Zweeds scheikundige (Slot Vik bij Uppsala 19 Febr. 1859 - Stockholm 2 Oct. 1927), professor in de chemie te Stockholm, werd in 1909 directeur van het Nobel instituut voor physische chemie aldaar en was de grondlegger der electrolytische dissociatie-leer (1882). Zijn denkbeelden omtrent de aanwezigheid van vrije ionen in de oplossingen van electrolyten vonden eerst weinig aanhang; maar spoedig bleken zij van fundamentele betekenis voor de ontwikkeling van de theoretische chemie te zijn.
In 1903 werd hem de Nobel-prijs voor chemie toegekend.Behalve door zijn belangrijke physisch-chemische onderzoekingen beroemd, was Arrhenius ook bekend op het gebied der immuniteitsleer en van die der toxinen en antitoxinen. In latere tijd trokken ook kosmogenetische en astrophysische problemen zijn aandacht. Van zijn verhandelingen en levensloop vindt men een opgave in de Jubiläumband 69 (1909) van het Zeitschrift für physikalische Chemie. Arrhenius behoorde ontegenzeglijk tot de origineelste geleerden van de 19de en 20ste eeuw en tot de grondleggers van de moderne physische chemie.
Bibl.: Theorieën der Chemie (1922); Lehrbuch der kosmischen Physik (2 dln, 1903); Theories of Solution (1912); Das Werden der Welten: Das Weltall; Die Stemenwelt; enz.
Lit.: Riesenfeld, Svante Arrhenius (1931).
