Frans toneelschrijver (Parijs 1692 - 14 Mrt 1754), stamde uit een bankiersfamilie, was rijk, lichtzinnig en een geregeld bezoeker van de salons. In 1731 liet hij verschijnen Epitre de Clio à M. de B., au sujet des opinions répandues depuis peu contre la poésie, waarin hij de poëzie verdedigde, die in die tijd van vele kanten werd aangevallen.
Daarna schreef hij voor het toneel La fausse antipathie (1733), waarmee hij de zgn. comédie larmoyante inluidde. Zijn stukken zijn in verzen geschreven (in proza noemt men ze „drame bourgeois”) ; zijn vers is vlot en gemakkelijk; hij moraliseert wel, maar nooit door lange betogen en zijn succes was vooral bij de vrouwen zeer groot. In 1736 werd hij lid van de Académie française.Bibl.: Épître de Clio... (1731); La fausse antipathie (1733; in de Prologue zet de schrijver zijn opvattingen uiteen) ; Le Préjugé à la mode (1735; zijn grootste succes); L’école des amis (1737); Mélanide (1741); L’école des mères (1744); La Gouvernante (1747) ; L’école de la jeunesse (1749) ; L’homme de fortune (1751) ; Le retour imprévu (1756). Œuvres complètes (1761-65; 5 dln).
Lit.: G. Lanson, N. de La Ch. et la comédie larmoyante (Paris 1887, 2de dr. 1903); P. Trahard, Les maîtres de la sensibilité française au XVIIIe s., dl II (1932).
