Frans staatsman (Parijs 29 Mei 1851-29 Sept. 1925), bekleedde eerst hoge betrekkingen in staatsdienst, werd in 1888 volksvertegenwoordiger en in 1889 in het kabinet-Tirard minister van Binnenlandse Zaken, daarna onder De Freycinet en onder Loubet van Onderwijs, tot 1892. Onder Ribot was hij minister van Justitie tot Mrt 1893.
In 1894 werd hiij tot president van de Kamer van Afgevaardigden gekozen, was van 1895-1896 president van een radicaal ministerie en van Juni - Oct. 1898 weer minister van Onderwijs in het kabinet-Brisson. In 1905 werd hij lid van de Senaat en in 1906 minister van Buitenlandse Zaken in het ministerie-Sarrien en van 1912-1913 minister van Sociale Zaken onder Poincaré. Zijn grootste bekendheid verkreeg hij echter door zijn werkzaamheid op het gebied der officiële vredesbeweging. In 1899 en 1907 vertegenwoordigde hij zijn land op de Vredesconferenties te ’s-Gravenhage. Sedert 1919 bekleedde hij diezelfde functie in de Volkenbondsraad, waarvan hij de eerste voorzitter was. In 1920 kreeg hij de Nobelprijs voor de vrede.Bibl.: L’éducation de la démocratie française (1897); Essai d’une philosophie de la solidarité (1902) enz.
