is een uitdrukking, waarmee in de historisch-critische school der Oud-Testamentici één der bronnen van de Pentateuch wordt aangeduid. Men meende nl. het gebruik van de twee godsnamen Jhwh en Elohiem te mogen beschouwen als maatstaf voor bronnensplitsing.
Kenmerken van de Jahwist zouden o.a. zijn: de voorkeur voor de naam Jacob boven Israël en voor Kanaänieten boven Amorieten, een universalistische opvatting van de geschiedenis en antropomorphe godsvoorstellingen. Aan deze veronderstelling van vier bronnen (Jahwist, Elohist, Priestercodex en Deuteronomist) is de naam verbonden van de Leidse Oud-Testamenticus Kuenen. Diens leerling en tweede opvolger B. D. Eerdmans heeft echter de vierbronnenhypothese op dezelfde critische grondslag als zijn leermeester afgewezen. Toch wordt in de Oudtestamentische wetenschap, bijzonder in Duitsland, nog steeds rekening gehouden met het bestaan van de Jahwist ondanks een toenemende tegenspraak.Lit.: J. Coppens, L’Histoire critique de l’Ancien Testament (31942); M. Noth, Die Überlieferungsgesch. des Pentateuchs (1948).
