(Latijns: tussenkoning), bij de Romeinen een magistraat, die door de senaat werd aangewezen:
a. in de koningstijd, totdat een nieuwe koning gekozen was en
b. in de republiek, wanneer beide consuls tegelijk door dood of abdicatie kwamen te ontbreken. De interrex moest senator en patriciër zijn; hij regeerde slechts 5 dagen en koos dan een opvolger; zo ging het door, totdat onder leiding van de interrex de nieuwe consuls gekozen waren. De eerste interrex mocht geen stemming laten houden, waarschijnlijk omdat hij zonder auspiciën was aangewezen, in tegenstelling tot zijn opvolgers. De interrex oefende alle functies van de consuls uit en had 12 lictoren.
