noemt men de techniek van het bedekken van wanden uit baksteen of ander onaanzienlijk materiaal met een laag (crusta) van dunne marmeren platen. Deze platen worden gepolijst, kunnen bestaan uit verschillend gekleurd materiaal of in verschillende vormen zijn gesneden (opus sectile); de mogelijkheid bestaat ook architectonische elementen toe te passen, als pilasters, friezen en lijsten van allerlei aard.
Veelal werd de incrustering door beschilderd stucco nagebootst. Naar alle waarschijnlijkheid is deze techniek ontstaan ter vereenvoudiging van de oudere manier om wanden uit minderwaardig materiaal met marmeren blokken te bedekken. Waar en wanneer de incrustering het eerst is toegepast, weten wij niet. Soms denkt men aan Rome in de eerste eeuw v. Chr. Blijkbaar is evenwel de incrustering reeds in schilderwerk nagebootst op wanden te Delos, die 100 v.
Chr. zijn beschilderd. De techniek is intussen zeker te Rome gedurende de keizertijd op zeer uitvoerige wijze toegepast en daar bijzonder geraffineerd ontwikkeld. Later zijn ook de Christelijke kerken overvloedig met incrustering versierd.PROF. DR A. W. BYVANCK
Lit.: O. Deubner, in: Real-Enc. d. klass. Altertums, Suppl. VII (1940), 285-293.
