Engels sterrenkundige (Almwick in Northumberland 27 Juli 1801 Londen 4 Jan. 1892). Na in Trinity-College te Cambridge gestudeerd te hebben, werd hij in 1828 hoogleraar en directeur van de Sterrenwacht te Cambridge.
In 1836 werd hij aangesteld als Astronomer Royal (directeur van de sterrenwacht te Greenwich). Hij bediende zich van de bouwstoffen, die er sedert 1750 waren opgestapeld, en maakte de uitkomsten van zijn berekeningen bekend in zijn boek: Reduction of the observations on the moon (1837, 2 dln). Bij zijn sterrenkundige waarnemingen voegde hij meteorologische en magnetische. Hij vermeerderde op zijn sterrenwacht het aantal instrumenten, en vele van deze werden naar zijn voorschrift vervaardigd. Op zijn aandringen werd een nieuwe graadmeting in Engeland ondernomen. Zijn eigen onderzoekingen strekten zich ook uit over zon, maan en kometen. Als hoofdarbeid van zijn instituut beschouwde hij de nauwkeurige bepaling van plaatsen en bewegingen der hemellichamen, en hieraan heeft hij veel belangrijks bijgedragen. Airy was van 1871-1873 voorzitter van de Royal Society te Londen. In 1872 werd hij in de adelstand verheven en in 1881 bedankte hij als directeur van de sterrenwacht te Greenwich.Bibl.: Six lectures on astronomy, delivered at Ipswich Museum (4de druk, 1858); Tracts on physical astronomy (4de druk, 1858); Algebraical and numerical theory of opties (1866); On sound and atmospheric vibrations (2de druk, 1871); Treatise on magnetism (1870); In de „Encyclopaedia Metropolitana” schreef hij over „Trigonometry”, „The Figure of the Earth” en „Tides and Waves”. Zijn autobiografie is door zijn zoon Wilfrid Airy uitgegeven in 1896, waarin men een complete lijst van zijn werken, ten getale van 518, vindt.
