is een term uit het internationale handels- en betalingsverkeer. Het kan voorkomen, dat land A ter voorziening in de behoeften zijner volkshuishouding veel moet importeren uit land B.
Deze import moet betaald worden door export of door dienstverlening, doch land B heeft slechts in geringe mate behoefte aan de producten en diensten van land A. Wel echter kan het uitstekend de producten gebruiken van land C, dat op zijn beurt een grote afnemer is van land A. A betaalt zijn importen uit B nu, door de betaalmiddelen, verkregen door de expoort naar C, aan B over te dragen. Hiermede kan B zijn importen uit C weer betalen. Men spreekt dan van een driehoeksverhouding tussen de landen A, B en C. Vóór Wereldoorlog II bestond een dergelijke verhouding tussen Nederland, de V.S. en Ned.-Indië. Nederland importeerde veel kapitaalgoederen, granen en andere producten uit de V.S., terwijl de Nederlandse export naar dit land slechts gering was. Amerika had echter sterke behoefte aan de Indische grondstoffen en Nederland had op Indië juist belangrijke vorderingen uit export, kapitaalverstrekking e.d. Nederland kon nu zijn importen uit de V.S. met Indische grondstoffen betalen.
